Z KARTY HISTORII:
Urodził się 18 maja 1920 roku jako trzecie dziecko Emilii i Karola Wojtyłów. Starszy syn Edmund (ur. 1906 r) studiował i ukończył w Krakowie medycynę. Wojtyłowie mieli jeszcze córkę, ur. 1914, która zmarła zaraz po urodzeniu. Edmund pracował jako lekarz w szpitalu w Bielsku, gdzie zaraził się szkarlatyną i w 1932 r. zmarł. Wcześniej w 1929 roku zmarła matka - Emilia Wojtyła. W 1930 roku Karol Wojtyła został uczniem renomowanego wadowickiego gimnazjum. Uczył się doskonale, był zdolnym i pracowitym uczniem. W 1938 celująco zdał maturę i rozpoczął studia polonistyczne na Uniwesytecie Jagiellońskim. Do Krakowa przenieśli się oboje z ojcem, który po rodzinnych tragediach bardzo zbliżył się do syna. Spokojne studia przerywała wojna. W 1941 roku ojciec niespodziewanie zachorował i zmarł. Karol został sam. Zamieszkał u przyjaciół, a następnie z dawnym nauczycielem Mieczysławem Kotlarczykiem. Ich mieszkanie stało się siedzibą powstałego Teatru Rapsodycznego, którego dyrektorem został wł. Mieczysław Kotlarczyk, a Karol Wojtyła jednym z pięciu aktorów.
Rok 1942 stał się przełomowym. To wtedy Karol Wojtyła postanawił studiować teologię i zostać księdzem. Duży wpływ na tę decyzję, którą nie chciał zaakceptować Mieczysław Kotlarczyk, miał Jan Tyranowski - skromny krawiec z Dębnik.
1 listopada 1946 r. kardynał Adam Sapieha udzielił Wojtyle święceń kapłańskich. Niedługo potem wyjechał na studia do Rzymu. Tam napisał pracę doktorską po łacinie, sam tytuł zaś uzyskał w Polsce.
W 1948 r. został skierowany do pracy w parafiach jako wikary. Był to okres wycieczek, współpracy z młodzieżą, podróży po Polsce. Był to również intenstywny i bardzo twórcy okres w naukowym i literackim życiu Karola Wojtyły. Na początku lat 50-tych napisał pracę hablilitacyjną, oprócz tego eseje filozoficzne i prace publicystyczne. Mimo entuzjastycznie przyjętej pracy przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty.
W 1958 r. Karol Wojtyła został biskupem. W 1962 r. został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Hasłem przewodnim jego posługi biskupiej stało się: Totus Tuus (łac. Cały Twój), które kierował do Matki Chrystusa.
W 1963 został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim, a 4 lata później kardynałem. Jako pasterz diecezji wiele jeździł poza Kraków, wizytował parafie, odwiedzał klasztory. Był to też nadal bardzo owocny okres pracy twórczej, pisarskiej. Wydawał prace i ksiązki filozoficzne. Stał się znanym poza Polską autorytetem. Obok Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego był najważniejszą postacią Episkopatu Polski.
16 października 1978 r. został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru został ogłoszony o 16:16.
PONTYFIKAT
Pontyfikat Jana Pawła II trwał 9 666 dni. Beatyfikował on i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Osobistym sekretarzem Papieża przez cały pontyfikat był Stanisław Dziwisz, obecnie kardynał.
Jest pierwszym papieżem z Polski i pierwszy nie Włoch.
13 maja 1981 r. został postrzelony na Placu św. Piotra w Rzymie przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę.
PIELGRZYMI JANA PAWŁA II DO POLSKI:
I pielgrzymka (2-10 czerwca 1979)
II pielgrzymka (16-23 czerwca 1983)
III pielgrzymka (8-14 czerwca 1987)
IV pielgrzymka (1-9 czerwca, 13-20 sierpnia 1991)
V pielgrzymka (22 maja 1995)
VI pielgrzymka (31 maja-10 czerwca 1997)
VII pielgrzymka (5-17 czerwca 1999)
VIII pielgrzymka (16-19 sierpnia 2002)
Za pontyfikatu Jana Pawła II, dzięki samemu papieżowi, nastąpiły ogromne zmiany w Watykanie, a także w postrzeganiu osoby papieża przez społeczność zarówno katolicką jak i pozostałych chrześcijan oraz wyznawców innych religii. Zaraz po swoim wyborze na Stolicę Apostolską, przy składaniu homagium nowowybranemu papieżowi, Jan Paweł II nie pozwolił prymasowi Wyszyńskiemu uklęknąć przed sobą. Pierwsze przemówienie wygłosił po włosku, a więc w języku narodu, do jakiego przemawiał. Do tej pory przyjęte było, że papież zawsze swoje pierwsze przemówienie wygłasza po łacinie.
Do kolejnych nowości w tym pontyfikacie należą:
- liczne pielgrzymki (zagraniczne oraz parafii we Włoszech),
- zwyczaj całowania ziemi kraju, do którego przybywał z pielgrzymką,
- msze święte dla wielkich tłumów, organizowane na stadionach, lotniskach, placach itp.,
- wygłaszanie całych homilii lub choćby krótkich sentencji w języku kraju, do którego przybywał z pielgrzymką (porozumiewał się swobodnie w językach: polskim, włoskim, francuskim, niemieckim, angielskim, hiszpańskim, portugalskim, łacinie i klasycznej grece),
- udział zespołów folklorystycznych w czasie mszy,
- spotkania z duchownymi innych wyznań oraz odwiedziny świątyń różnych religii (chrześcijańskich oraz niechrześcijańskich),
- udział w przedsięwzięciach artystycznych: koncertach, występach zespołów, projekcjach filmowych,
- prywatne spotkania z wiernymi,
- bezpośrednie spotkania z ludźmi w trakcie pielgrzymek,
- żarty i bezpośredniość w kontaktach z ludźmi.
Wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów ceremoniału, jednakże Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża-apostoła. Nie zmieniło się to nawet po zamachu.
CHOROBA I ŚMIERĆ PAPIEŻA
Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego długoletnie zmagania z chorobą i ze starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież, w 11. rocznicę zamachu, ustanowił Światowy Dzień Chorego.
Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej.
W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury ciała do 39,6°C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Czynnikiem wywołującym była infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie.
Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: "Pozwólcie mi iść do domu Ojca". O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć papieża Jana Pawła II o godzinie 21.37, a elektrokardiograf wyłączono po 20 minutach od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu oraz trwając na modlitwie w jego intencji[8].
7 kwietnia 2005 opublikowany został testament Jana Pawła II.
Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Trumnę z prostych desek z drewna cyprysowego (symbolu nieśmiertelności) ustawiono wprost na rozłożonym na bruku placu św. Piotra dywanie. Mszy świętej koncelebrowanej przez kolegium kardynalskie i patriarchów katolickich Kościołów wschodnich przewodniczył dziekan kolegium, kardynał Joseph Ratzinger (który 11 dni później został następcą zmarłego papieża). Uczestniczyło w niej na placu św. Piotra ok. 300 tysięcy wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Wielu zgromadzonych na uroczystości ludzi miało ze sobą transparenty z włoskim napisem santo subito ("święty natychmiast"). W całym Rzymie przed ekranami rozstawionymi w wielu miejscach miasta zgromadziło się 5 mln ludzi, w tym ok. 1,5 mln Polaków.
Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra na Watykanie, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 roku. Prosty grobowiec o głębokości 1,7 m, przykryty marmurową płytą z napisem Ioannes Paulus II 16 X 1978 – 2 IV 2005, jest spełnieniem zapisu z testamentu, który mówił o "prostym grobie w ziemi". Grobowiec Jana Pawła II znajduje się w krypcie w pobliżu miejsca, gdzie według tradycji znajduje się grobowiec św. Piotra.
Procesji z trumną przewodniczył kardynał kamerling, Eduardo Martínez Somalo. W Grotach Watykańskich trumnę złożono w drugiej, cynkowej, którą szczelnie zalutowano, a tę w trzeciej, wykonanej z drewna orzechowego. Do trumny został włożony woreczek z medalami wybitymi w czasie pontyfikatu Jana Pawła II oraz umieszczony w ołowianym pojemniku akt, który zawiera najważniejsze fakty z okresu jego pontyfikatu. Trumny zostały opatrzone watykańskimi pieczęciami. W złożeniu trumny uczestniczyli jedynie najbliżsi współpracownicy papieża, arcybiskupi Stanisław Dziwisz i Piero Marini.
źródło: www.wiara.pl