Lamus dworski z XVI w., obecnie siedziba Muzeum w Chrzanowie. Budynek ten pierwotnie stanowił część zespołu dworskiego zwanego zamkiem, będącego rezydencją właścicieli miasta Ligęzów. Ostatni właściciele Chrzanowa, ze względu na zły stan nieistniejącego już dzisiaj chrzanowskiego dworu, zaadaptowali pod koniec XIX w. na swoją chrzanowską rezydencję lamus dworski. Budynek pochodzi z końca XVI w. Usytuowany jest przy ul. A. Mickiewicza prowadzącej do ronda ze zjazdem w kierunku Oświęcimia oraz Katowic i Krakowa, na obrzeżach parku miejskiego, w którym z dawnych, dworskich czasów, zachowało się sporo interesujących drzew i krzewów.

W części zabytkowej zbudowany jest z miejscowego kamienia. Budynek zachował pewne cechy renesansu jak łuk sklepieniowy parteru, czy - znacznie dziś zaburzoną - bryłę architektoniczną. Przebudowany został przez ostatnich właścicieli miasta, rodzinę Loewenfeldów, którzy zamieszkiwali w nim do wybuchu drugiej wojny światowej.
Od schyłku XIX w., Chrzanów znalazł się rękach spółki kupców wrocławskich Loewenfeld, Silbergleit, Kuźnicki. Emanuel Loewenfeld, wkrótce stał się jego jedynym właścicielem. Ożeniony z Różą Ascher, miał czterech synów: Wilhelma, Adolfa, Henryka i Brunona. Wszyscy wymienieni zapisali się w historii miasta związując swe losy i miejsce zamieszkania z Chrzanowem. Szczególnie pozytywne ślady pozostawili Róża i Henryk. Byli fundatorami licznych przedsięwzięć, w tym charytatywnych, a także głównej alei miasta, noszącej po dziś dzień imię Henryka.
Tu też spotykał się chór "Żaby", w którym śpiewał także profesor chrzanowskiego gimnazjum - Adolf Loewenfeld, prezes chóru. Upamiętniająca ten fakt tablica znajduje się na ścianie budynku Muzeum. Na fasadzie budynku znajduje się także tablica pamiątkowa ku czci Marcina Borelowskiego ucznia chrzanowskiej Szkoły Wydziałowej, późniejszego pułkownika w powstaniu styczniowym, poległego w bitwie pod Batorzem w 1863 r.
W latach 60. XX wieku i później lamus adaptowany został do celów muzealnych. W roku 1969 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków wpisał budynek Muzeum do Rejestru Zabytków. Od strony południowej – w latach 70. została dobudowana piętrowa przybudówka.